Επιλογή τώρα ομήλικοι!

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Σκέφτομαι τη ζάχαρη και το αλεύρι που κάποτε ήξερα ως ελληνικά. Θυμάμαι που πηγαίναμε και τρώγαμε ψάρι στην Πάχη κι ας μην είχαμε λεφτά, στα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα άλλωστε σ' ένα πλυσταριό δύο δωματίων στο Κουκάκι, πάνω από το μπακάλικο του Ματαράγκα στην πλατεία Βεΐκου. Θυμάμαι χύμα τις φακές και τα φασόλια και το πρώτο σελοτέιπ που είδα κι έμοιαζε σα θαύμα. Επαιζα και...

πέρναγε και ο πωλητής πάγου κι αργότερα ο παγωτατζής με το ποδήλατο και τα χωνάκια που φόραγε ημίψηλο και τον φωνάζαμε «πρέσβη». Θυμάμαι τη μάνα μου να πουλάει πατρική περιουσία για να πάμε τα κορίτσια σχολείο κι όχι να έχουμε προίκα. «Βραχιόλια οι γλώσσες και τα γράμματα παιδί μου κι όχι τα τριάρια», έλεγαν οι γονείς μου και το πίστευαν. Στα 56 μου αισθάνομαι δύο αιώνων. Οχι από βάρος. Από εμπειρίες και θαύματα του ανθρώπου που συμπυκνώθηκαν έτσι κι αλλιώς στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Το πρώτο μου ένσημο είναι του Ιουλίου του 1976, 34 χρόνια πίσω... Η δημοσιογραφική μου σύνταξη βγαίνει χωρίς την απειλή του ΔΝΤ κι ως φαίνεται θα προλάβω να ξοφλήσω το δάνειο του σπιτιού του παιδιού. Είμαι κουρασμένα τυχερή; Είμαι προνομιούχα που έζησα και δούλεψα σαν το σκυλί κι έθρεψα και συντήρησα και φίλους και ανιόντες και κατιόντες και χάρηκα που στήριξα μεροκάματα και καριέρες; Μικροαστή με νου και με ψυχή είμαι. Παιδί μιας πόλης που πήγε πρώτη φορά στο σινεμά με παρέα παιδιών στην 6η δημοτικού κι είδα το Σπάρτακο(!). Κι ύστερα ήρθαν και έκαμαν το σινεμά γκαράζ, κούρεψαν τους φοίνικες στην αυλή μου, χάσαμε τα πάντα στη χούντα κι άρχισα να δουλεύω απ' το πρώτο έτος του πανεπιστημίου.

Οχι, σύντροφοι, δε μ' έπιασε μήτε παλιμπαιδισμός μήτε μελαγχολία της ηλικίας. Είναι σκέψεις καταφύγιο και πυροκροτητές οργής οι φλασιές του μυαλού σε ώρες ΚΑΤΟΧΗΣ. Βαθιάς κι ουσιαστικής κατοχής σαν κι αυτήν που ζούμε του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΕΚΤ. Με μια ιδεολογική γκρίζα λασπόμαζα να πνίγει ισοπεδωτικά τους ανθρώπους που είχαν τη δυνατότητα να δουν τη σύμμαχη τάξη που θα δικαίωνε την ύπαρξή τους. Κι οι περισσότεροι της γενιάς μου πήγαν στην παραπάνω και πλούτισαν και φτώχυναν στο μέσα τους. Κάποιοι πήραμε, έστω και την ύστατη στιγμή, το τιμόνι στα χέρια μας κι ήρθαμε με τους ναύτες και τους λοστρόμους, με τις καθαρίστριες και τους οικοδόμους, με τα δικηγοράκια και τις εργαζόμενες στο δημόσιο με... με... όλη εκείνη την τεράστια τάξη των εργαζομένων που μας επέτρεψε να φτιάξουμε «κοινόν Ελλήνων», μια ζωή που μπορούσε να βελτιώνεται μέσα κι έξω καθόλου μοιραία και ποτέ άβουλα.

Αυτή η δική μου γενιά είναι που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης εξουσίας κι επιλογών. Και με εξοργίζει που διαπραγματεύεται τώρα, «γενιά του Πολυτεχνείου» γαρ, την εξόντωση του διπλανού της. Που κόβει τη σύνταξη της μάνας της. Που χρεώνει τα παιδιά της και τους πουλάει τα νιάτα μπιρ παρά για να συνεχίσει να ...κυβερνάει το τσακισμένο απ' τους πειρατές καράβι.

Το βλέπω το έργο με τα μάτια της ηλικίας μου και της συλλογικής εμπειρίας που συνεπάγεται. Στόχος του καπιταλιστή δυνάστη είναι η αποθάρρυνση. Να πνιγούν έγκαιρα και βίαια οι ξεσηκωμοί, οι αντιδράσεις, η απόπειρα ανατροπής. Να βολευτούν οι συνομίληκοι, να τρομάξουν οι νέοι, να πεθάνουν από απογοήτευση και πείνα οι γέροι. Δέκα χρόνια κατοχής και βλέπουμε λένε... Οχι! Χίλιες φορές όχι. Ειδικά από μας που ξέρουμε πώς είναι να ζεις με ελπίδα, να πατάς στα πόδια σου, να μη νιώθεις μοναξιά, να έχεις να θυμάσαι ότι επέλεξες πώς θα γεράσεις. Οχι ρε! Και γέρους θα κρατήσουμε και νέους θα στηρίξουμε στην αντίσταση των καιρών. Το βάρος στους ώμους μας είναι πούπουλο σε σύγκριση με την ντροπή. Επιλογή τώρα ομήλικοι!