Double Whisky: ΚΑΛΠΕΣ : ΟΣΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ!

«Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν

με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.

Πάσχισε νάναι προεκτάσεις της πραγματικότητας

όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι.

Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού

να συνεφέρουν με χαστούκια όσους λιποθύμησαν

μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους».

Άρης Αλεξάνδρου

Ας μείνουμε για λίγο μόνοι. Ας απαλλαγούμε για μια στιγμή απʼ τις μπουρμπουλήθρες των πολιτικών. Ας απορρίψουμε τις κίτρινες σελίδες των εφημερίδων και ας προσπαθήσουμε νʼ απεμπλακούμε απʼ τον φιδίσιο κισσό της τηλεόρασης. Λίγο, μόνο για λίγο, ας βγούμε έξω απʼ τις κομματικές συντεταγμένες, έξω απʼ τη χάβρα της εκλογολογίας, έξω απʼ τη εκκωφαντική βουή των κλακαδόρων, μακριά από το κλίμα των ημερών που οι εντεταλμένοι διαμορφώνουν κι ας κάτσουμε να σκεφτούμε.

Μόλις χθες ήταν που συνάντησα έναν «υποψήφιο δήμαρχο» και φίλο, στην πλατεία της πόλης μου. «Έλα, μου είπε, να πούμε δυο κουβέντες με την ησυχία μας» και με οδήγησε σχεδόν αναγκαστικά, σʼ ένα καφενείο που βρισκότανε απέναντί μας.

Ο αέρας φύσαγε δυνατά και τα πεσμένα φύλλα των δέντρων σάλευαν γύρω μας, ωχρά και ελαφριά, κάτι σαν τις φιγούρες των αφυδατωμένων πολιτικών μας. Δυο περιστέρια παρακεί, όταν δεν ψειρίζονταν, μουρμούριζαν την ακατάληπτη γλώσσα των πουλιών.

Ο «υποψήφιος δήμαρχος» και φίλος μου, γνωστός για τις «αριστερές» ιδέες του, μετά τα προκαταρκτικά περί υγείας και λοιπά, γύρισε την κουβέντα στο «μνημόνιο» και στην Κατοχική Κυβέρνηση Παπαντρέου. Οι λέξεις και οι χαρακτηρισμοί έβγαιναν από μέσα του σα μια μακρόσυρτη παραπονεμένη ηχώ, ενώ το στήθος του παλλόταν σαν το αγριεμένο κύμα της θάλασσας, που λες και ζητάει κάπου να βρει αντίσταση για να ξεσπάσει.

«Δε γίνεται, μου είπε στο τέλος, πρέπει νʼ αντισταθούμε. Δεν πάει άλλο!»

Στην αρχή τον κοίταξα με το λειψό μάτι του πονεμένου. Γιατί πραγματικά πονάω όταν ακούω ανθρώπους που θέλουν να ηγούνται ενός ψηφοδελτίου, χωρίς να μπορούν να ξεχωρίσουν το άσπρο απʼ το μαύρο.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να μην του απαντήσω. Τελευταία έχω χάσει πολλούς φίλους από την ακατάσχετη ελευθεροστομία μου. Ο σημερινός άνθρωπος δεν αντέχει στην κριτική και αντιδρά σαν ανήμερο θεριό. Σου κόβει την καλημέρα κι απʼ εδώ πάνε κι οι άλλοι…

Όμως η περίπτωση που είχα μπροστά μου ήταν κάτι που πολύ με εκνεύριζε.

«Αγαπητέ μου, του είπα στο τέλος, βλέπω ότι τρίβεις το μυαλό σου και εξαντλείς την οργή σου στην επιφάνεια των πραγμάτων. Αναλώνεσαι σε κοινά συνθήματα και χαρακτηρισμούς, χωρίς νʼ αγγίζεις την ουσία τους. Ας επιστρέψουμε φίλε μου για λίγο στα περασμένα, τότε που θεωρούσαν δοσίλογους όλους εκείνους που συνεργάζονταν με οποιονδήποτε τρόπο με ένα κατοχικό καθεστώς. Τι έχει αλλάξει από τότε και δε μπορούμε να καταλάβουμε τα πιο απλά πράγματα;
Λες ότι η κυβέρνηση είναι κατοχική και σε συγχαίρω για την ανδρεία σου. Όμως ο «Καλλικράτης» είναι προϊόν αυτής της κατοχικής κυβέρνησης και συ αυτή τη στιγμή είσαι υποψήφιος δήμαρχος. Άρα συνεργάζεσαι με αυτούς που αποκαλείς προδότες κι αυτό λέγεται δοσιλογισμός! Με τη στάση σου ουσιαστικά νομιμοποιείς την κατοχική κυβέρνηση του Νέου Τσολάκογλου και όλους τους διεθνείς απατεώνες που είναι πίσω της».

Ο «υποψήφιος δήμαρχος» και φίλος μου αναταράχτηκε σύγκορμα, σηκώθηκε απʼ την καρέκλα του, κάτι ψέλλισε, πως είχα εν μέρει δίκιο και αποχώρησε αφήνοντας απλήρωτο ακόμη και τον καφέ που είχε πιει!

Ο ήλιος του απομεσήμερου, βγήκε για λίγο απʼ τον κρυψώνα του και χρύσισε την πλατεία. Η αναμαλλιασμένη ιτιά δίπλα μου πήρε μια άλλη όψη και φάνταξε στα μάτια μου σαν ένα φρικιό, που είδε σε φωτεινό καθρέφτη το πρόσωπό του και τρόμαξε.

Αυτοί λοιπόν είμαστε. Μας έκαναν όλους δοσίλογους! Μας έκαναν όλους φρικιά, που όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, απʼ την τρομάρα μας, το βάζουμε στα πόδια. Γίναμε άμοιρες υλικές μάζες, κινούμενα σχέδια, χωρίς σκέψη, έρμαια των κομματικών αφεντικών και των φιλοδοξιών μας.

Με τις σκέψεις αυτές να μου ροκανίζουν το μυαλό, κοίταξα πάλι γύρω στην πλατεία. Τα εκλογικά κέντρα, κάτι σαν καφενεία, ήταν ακόμη ανοιχτά και οι υποψήφιοι χαιρετούσαν και ξαναχαιρετούσαν τους «φίλους» τους. Άλλοι απʼ αυτούς πίνανε τζάμπα καφέ και πορτοκαλάδα κι άλλοι χασκογελούσαν. Όμως αν τους πλησίαζες θα έβλεπες στα πρόσωπά τους τη σύγχρονη ανθρώπινη κενότητα και μια πηχτή αυλακιά υποταγής.

Είναι οι κομματικοί ραγιάδες «ψηφοφόροι», σα λύκοι μονοκόμματοι, ξερόλες, με την κοιλίτσα μπροστά και την ουρά στα σκέλια. Ρουφάνε το κερασμένο ρακί, χωνεύοντας αργά και σταθερά τη «θερμή» χειραψία ή και το γεμάτο υποσχέσεις αγκάλιασμα του υποψήφιου βλαχοδήμαρχου...

Όχι, είπα μέσα μου. Δε μπορεί, κάποιο λάθος θα κάνω! Ας μην αφήσω την απελπισία μου να με κυριέψει. Δεν είναι δυνατόν να είναι έτσι όλοι οι κάτοικοι τούτης της άμοιρης χώρας. Κάποιοι ακόμη θα κοιτάζουν τον ουρανό και θα διακρίνουν το φως μες την ψυχή τους.

Κάποιοι θα βλέπουν τι γίνεται στη χώρα μας και προς τα πού πάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που φτύνουν, όχι με λόγια, αλλά στην πράξη, του Νέου Τσολάκογλου την κατοχική κυβέρνηση.

Κάποιοι άλλοι περιφρονούν τούτους τους βλαχοδήμαρχους, αυτούς που σούρνονται ολημερίς μέσα στους γουρουνότοπους του κατοχικού καθεστώτος. Όπως υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν να πνίγονται όταν βλέπουνε της τηλεόρασης τους προβολείς, την ώρα που φωτίζουν τα έργα του «Στρατού Σωτηρίας» του Giorgaki.

«Τι γνώμη έχεις φίλε μου; Εμείς οι εγκλωβισμένοι σε τούτο το στρατόπεδο / δε θα πρέπει πρώτʼ απʼ όλα να βάλουμε φουρνέλο σʼ αυτούς τους προβολείς / αν είναι να πετύχει η απόδρασή μας;»

Άρης Αλεξάνδρου

Ναι! Ακόμη κι εμείς του συστήματος οι έγκλειστοι, με το νεκρωμένο στόμα μας, με τις ουλές στο πρόσωπό μας, μπορούμε νʼ αποδράσουμε, νάρδους στους μαύρους δρόμους να σκορπίσουμε, στόμα με στόμα να φωνάξουμε, με τʼ άρωμα της αλήθειας γύρω μας να βγούμε και να πούμε:

Να πούμε σʼ όλους εκείνους που βλέπουν το κακό, τούτη την ύστατη στιγμή, προς θεού, μην πάνε και ψηφίσουν!

Ο «Καλλικράτης» είναι ένα έγκλημα κατά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είναι προϊόν μιας κατοχικής Κυβέρνησης. Είναι η ίδια η πλάστιγγα που θα μετρήσει το εύρος της φυλακής μας. Όποιος καλοπροαίρετος ψηφοφόρος πάει στις κάλπες για να ψηφίσει, θα πρέπει να το σκεφτεί καλά, γιατί αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα νιώσει μέσα στις φλέβες του την ενοχή, μια και θα έχει μπει κι αυτός στη χορεία των ακούσιων δοσίλογων!

Μόνο η ΑΠΟΧΗ έχει νόημα σε τούτη τη στημένη αναμέτρηση.

Μόνο η ΑΠΟΧΗ θα μας απεγκλωβίσει απʼ τη λογική των διεθνών τοκογλύφων κι απʼ του Giorgaki τον ύπουλο «Στρατό Σωτηρίας».

Μόνο η ΑΠΟΧΗ μπορεί να εκφράσει το μεγάλο όχι του λαού, απέναντι στην κατοχική κυβέρνηση, στη συνένοχη αντιπολίτευση και στους νεκραναστημένους αγκυλωτούς σταυρούς της Ευρώπης!

Κυριακή, 10 Οκτωβρίου 2010

Λιμποβίσι Αρκαδίας, (Συνειδησιακά Ελεύθερη Ζώνη, σε μια άναντρα υποδουλωμένη χώρα).