"Μυομοιχίδιος ἄλφα" του Κωνσταντίνου Ζουράρη

  <<Μυομοιχίδιος, ὅπως Ὀλυνθιακὸς ἢ Φιλιππικός. Ἔτσι εἶπα νὰ χρίσω τὴν συν-μετοχή μου στὸ «Ποντίκι», ὅταν ποντικοπρωτεύθυνος κάποιος μοῦ ζήτησε νὰ συμμετάσχω στὴν νέα τους ἱστοπορεία. Μοιχίδιος κι ἐγὼ κι οἱ καλότροποι τοῦ «Ποντικιοῦ», διότι δὲν γνωριζόμαστε ὡς «φιλοφίλοι» κατ’ Ἀριστοτέλη, δηλαδὴ πολὺ ἀγαπητικῶς, ἀλλὰ συμφωνοῦμε μόνον πολιτικῶς. Χρόνια τώρα… Κι ὅπως ξέρουμε, ἀπὸ τὸν Πλάτωνα τουλάχιστον καὶ πέραν, ἐμεῖς οἱ χτίστες κτητορικοὶ τῆς πολιτικῆς τέχνης, ἐμεῖς οἱ Ἰλιαδορωμηοί, ναί, ἡ πολιτικὴ συμβίωση δὲν ὑπῆρξε ποτὲ συγκλήρωση, σύμμειξη ἀγάπης. Ἡ πολιτική, ὡς ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἐριστικὴ τέχνη τοῦ καβγᾶ, γεννήθηκε μιὰ γιὰ πάντα, ὡς «κολακείας μόριον»…, κάτι σὰν μοιχεία δηλαδή. Διότι λείπει ἡ «ζωοποιὸς κένωσις» ὑπὲρ τοῦ ἀγαπωμένου Προσώπου –ἀδειάζω ἐγώ, γιὰ νὰ ζήσεις ἐσὺ ἐπειδὴ σ’ ἀγαπῶ– καί, φεῦ, στὴν πολιτικὴ –«κολακείας μόριον»– ξεχειλίζει τὸ «θὰ σοῦ πετάξω τὰ μάτια ἔξω». Ἡ πολιτικὴ σχέση, λοιπόν, εἶναι πάντοτε μοιχικὸς βιασμός, ὅπου ἡ βία τῆς ἀπληστίας κολακεύει τὸν συμπαίκτη, γιὰ νὰ τὸν ὑποτάξει…

Βεβαίως, λέω, ὁ κάθε «Μυομοιχίδιος» μου νὰ μὴν εἶναι καὶ ἕνας Φιλιππικός. Συχνὰ-πυκνὰ θὰ εἶναι ἐγκώμιον, ἀφοῦ, δόξα Σοι, ὑπάρχουν ἄνθρωποι καὶ πράξεις στὴν σημερινὴ Ψωροκώσταινα ποὺ τοὺς πρέπει νὰ ἐγκωμιάσεις καὶ νὰ καμαρώσεις. Ναί, ἀκόμη καὶ ἐκσυγχρονιστὲς ἢ καὶ εὐρωλιγούρηδες, θεὸς φυλάξοι…


Ἄλλωστε, στὶς μέρες αὐτὲς ποὺ γιορτάζουμε τὴν μνήμη τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα (ἐμεῖς τουλάχιστον οἱ Κρητομακεδόνες), ἔχω γιὰ πνευματοδείκτη μου τὰ λόγια του νεαροῦ μας Πρωτομάρτυρα, τοῦ Παύλου Μελᾶ, ποὺ ἄφησε τὰ πλούτη του, γυναίκα νιόπαντρη κι ἀνήλικα παιδιά του, γιὰ ν’ ἀφήσει τὸ διογενὲς κουφάρι του ἐδῶ, σ’ ἐμᾶς, σ’ ἕνα βάλτο, γιὰ μιὰ λάσπη… Ὁ Παῦλος Μελᾶς, ὁ Πρωτομάρτυς. Δὲς τί γράφει ὁ τριαντατριάχρονος ἁβροδίαιτος στρατιωτικός, σ’ ἐκεῖνο τὸ θεριό, τὸν Πρωτομάστορα, τὸν μητροπολίτη Καστοριᾶς Γερμανὸ Καραβαγγέλη, 11 Ἰουνίου τοῦ 1903: «…Οἱ ἕνδεκα Κρῆτες οὓς σᾶς στέλλομεν εἶνε τέλειοι τύποι πολεμιστῶν. Γενναῖοι, εὐφυεῖς, τολμηροί, ἀποφασιστικοί… Εἰς ὅλους αὐτοὺς συνεβούλευσα νὰ φροντίσωσι πάσῃ δυνάμει ὅπως ὁ ἀγών των εἶνε γενναιόφρων καὶ πρὸς αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ἐχθρούς. Διότι πολλάκις μία ἐλεημοσύνη ἢ γενναιοφροσύνη κάμνει πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ἑκατὸν φόνους».


Ἔτσι κι ἐγὼ στὸν κάθε μου Μυομοιχίδιον θὰ δείξω γενναιοφροσύνη καὶ θὰ μοιράσω ἐλεημοσύνη (ἂν τὰ καταφέρω) πρὸς πάντα ἐκσυγχρονιστήν, εὐρωλιγούρην, ἐθνομηδενιστὴν καὶ πατριδοκτόνον, πρὸς κάθε Νατοκεμαλιστήν, τραπεζίτην παράσιτον καὶ Μνημονιολάτρην καί, ναί, δὲν θὰ τοὺς φονεύσω φόνους ἑκατόν, ὡς βόδια ἑκατόμβης. Συνωδὰ ὅμως τῷ «Ποντικίῳ», θὰ τοὺς μυκτηρίσω ἐν σκώμματι ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὑπομείονες… Θὰ τοὺς σατιρίσω καὶ ἴσως τοὺς σιχτιρίσω. Μὲ ἐλεημοσύνη ὅμως, ὅπως μοῦ τὸ διδάσκει ὁ Παῦλος Μελᾶς… καὶ μὲ τὴν μόνιμη ἐνδόμυχη ὑποψία, μήπως ἔχουν κι αὐτοὶ τὸ δίκιο τους, βρὲ ἀδελφέ…>>

Μυομοιχιδίου πρώτου τὸ ἀνάγνωσμα, τέλος.